Keep on walking slowly

Afgelopen week is snel voorbij gegaan! Het besef welke dag het is, ben ik helemaal kwijt. Het leven bij de dag bevalt erg goed. Natuurlijk zijn er leuke en minder leuke dagen. De route gaat veel over asfalt dus dat is niet altijd fijn. Toch word ik ook regelmatig verrast door mooie uitzichten en spannende afdalingen op de kustpaden langs de kliffen. Het is hier nog volop zomer; de route gaat in het binnenland regelmatig door bossen; schaduw is in dat mooie zomerweer erg fijn!

De dagen zijn erg vol: naast het wandelen, eten, wassen en slapen ontmoet ik andere pelgrims. Zij komen uit veel verschillende landen; naast Europa ook Canada en Argentinië. Dit jaar heb ik nog geen Amerikanen of Aziaten ontmoet.  Zij lijken dit jaar de camino over te slaan. Veel ontmoetingen betekent veel praten met elkaar:  soms met veel humor maar ook serieuze gesprekken. Sommige pelgrims kom je regelmatig tegen; anderen spreek je maar 1x. Dat is ook het leuke van de camino: op de meest onverwachte momenten kom je elkaar weer tegen. Iedereen heeft zijn eigen plan en wandeltempo.
 

Zondag ben ik in Santander aangekomen. Door het ‘keep on walking slowly’ kom je ongemerkt best ver. Tot mijn verrassing heb ik afgelopen week ruim 130 km gewandeld. Mijn knieklachten zijn grotendeels verdwenen; nieuwe pijntjes komen daarvoor in de plaats. Helemaal niet erg; dit hoort nu eenmaal bij het wandelen van de camino. Na al deze kilometers heb ik een rustdag in Santander genomen. Hoewel rustdag niet het juiste woord is: ik heb een fiets gehuurd om Santander wat makkelijker te kunnen verkennen. In alle grote steden in Spanje kun je bij diverse stallingen in de stad een fiets huren (turybike). Hulp van Google translate was wel nodig omdat de fietsverhuurautomaat alleen Spaans kende. De fietspaden zijn goed maar door de hoogteverschillen is het wel zwaar fietsen. 

Dinsdag ga ik weer op pad; mijn volgende doel wordt de stad Gijon, 200 km verderop.